Anna, 2 jaar
Dertien en veertien jaar zijn onze kinderen als wij een nieuw hoofdstuk aan ons leven toevoegen: wij zijn pleegouders geworden.
Een maand of zes geleden kwam ons eerste pleegkind, de twee jarige Anna, op een middag in ons leven, op de arm van een jeugdbeschermer. Ze had een Nijntje knuffel bij zich die ze stevig vasthield. Zij had die gekregen in het noodbedgezin, waar ze twee dagen was geweest. Zij was daar gebracht door een hulpverlener van Veilig Thuis, nadat de buren – opnieuw – een melding hadden gedaan van huiselijk geweld.
Anna oogde triest en ze zag er smoezelig uit. Op haar ene wang zat een flinke blauwe plek en ze had een blauw oogje. Ze keek heel bang en klampte zich aan de jeugdbeschermer vast alsof ze die al jaren kende. De jeugdbeschermer had het ook erg met haar te doen. Er was weinig bekend over Anna, behalve de meldingen bij Veilig Thuis. Nadat Anna bij de ouders was weggehaald, waren beiden onvindbaar. Hoe lang ze bij ons zal wonen is nog niet bekend. Wij zullen voor Anna zorgen tot het opvoedingsperspectief voor haar is vastgesteld.
Na een kopje thee moest de jeugdbeschermer weer verder. Anna begon hard te huilen en wilde niet dat ik haar overnam. Maar er zat niets anders op, dus onder hartverscheurend huilen pakte ik haar over. Nijntje hield ze stevig onder haar arm geklemd. Na een uurtje kwam Erik thuis van zijn werk en klampte Anna zich aan mij vast zoals ze eerder die dag deed bij de jeugdbeschermer.
Anna moest eerst wennen
De eerste tijd bleef dat zo. Alle nieuwe dingen waren spannend voor haar.
Zo was in bad gaan heel angstig voor haar. Het leek erop dat ze nooit eerder in bad was geweest. Doodsbang was ze. Maar we begonnen met een laagje water waar alleen haar voeten nat van werden en in plaats van met de douche spoelde ik haar af met bekertjes water. Stapje voor stapje bouwden we het bad ritueel uit, in haar tempo. Langzaamaan begon haar vertrouwen te groeien en begon ze badderen zelfs wel leuk te vinden.
In de afgelopen vijf maanden is het vertrouwen van Anna in ons flink gegroeid. Slapen gaat steeds beter, eten gaat goed en het vaste dagritme geeft haar wat houvast. Ze ontpopt zich als een echte poppenmoeder en rijdt ontelbaar veel rondjes door de woonkamer met haar poppenwagen. Ze geniet van de voorleesmomenten en liedjes zingen vindt ze ook heerlijk.
Meegaan naar de supermarkt vindt zij leuk. Ze zit dan in het winkelwagentje. Anna kan nog niet zoveel zeggen, maar non-verbaal kan ze me al veel vertellen. Ik begrijp haar als ze wijst met haar vingertje op het moment dat ik bananen in de winkelwagen leg. Jij wilt graag de plakkertjes van de bananen op je hand hè, zeg ik en ze knikt. Ik peuter de stickertjes eraf en plak ze op haar uitgestoken vuistjes. Haar ogen glimmen als ze naar haar handjes kijkt. Even later loopt ze aan mijn hand mee de winkel uit en maken we ons dagelijkse rondje langs de eendjes.
Als we thuiskomen halen we samen de boodschappen uit de buggy en ruimen die op. Dan is het tijd voor een boekje. Samen kiezen we een boekje uit. Anna kruipt op schoot voor een nieuw verhaaltje van Nijntje. Nijntje is favoriet.
Stapje voor stapje zien we haar opbloeien.
De jeugdbeschermer heeft gezorgd dat Anna’s moeder een maal per maand bij ons op bezoek kan komen. Haar moeder is lief voor haar.
Maar dan gebeurt er iets onverwachts. We gaan voor het eerst patatjes eten bij de grote gele M en daar gaat het helemaal fout. Het valt ons op dat Anna daar eet alsof ze nooit anders heeft gedaan. Ze weet precies hoe alles werkt daar, ze lijkt het duidelijk te kennen. Ze kijkt de hele tijd zoekend om zich heen en als we weggaan raakt ze helemaal in paniek! Ze gilt, krijst, schopt en slaat als Erik haar oppakt om naar buiten te gaan. Ze is helemaal van slag en ook in de auto huilt ze ontroostbaar.
Als we thuiskomen snikt ze nog na en wij begrijpen niet waarom…
Ook in de dagen daarna merken we echt een terugslag in haar gedrag.
Een paar weken later komt Anna’s moeder weer op bezoek. We vragen haar of ze weleens bij de grote gele M gingen eten. Haar moeder vertelt dat zij dat regelmatig deden. Als haar moeder een dag naar vrienden ging en Anna bij haar grootmoeder bleef. Oma en Anna gingen dan samen haar moeder van de trein halen. Vlakbij het station was de grote gele M, waar Anna samen met oma op moeder wachtte. Vaak moesten zij lang wachten tot haar moeder kwam. En haar moeder was dan moe en wat kortaf tegen Anna. Zij ging vaak ook naar haar eigen huis en liet Anna nog bij oma.
Op dat moment begrepen we het verdriet en de heftige reactie van ons kleine meisje natuurlijk helemaal.
Naar de grote gele M zijn we niet meer gegaan met Anna, want dit was geen leuke ervaring voor Anna.
Namen zijn fictief